Czym depresja różni się od smutku?

Myślę, że warto wskazać najważniejsze różnice: czas trwania i adekwatność do sytuacji.

Zacznijmy może od tego drugiego: w momencie, kiedy coś obiektywnie trudnego dzieje się w moim życiu (utrata pracy lub zdrowia, rozpad ważnej dla nas relacji, znaczące niepowodzenia w planach życiowych) to smutek jest naturalną i potrzebną reakcją. No trudno, żebym przeszła obojętnie obok tego, że zmarł mi ktoś bliski lub wieloletni partner mnie porzucił. I tu smutek będzie adekwatny, normalny, zrozumiały. W depresji natomiast czasem nie będziemy mieć uchwytnej przyczyny znaczącego obniżenia nastroju lub reakcja na tę trudną sytuację będzie nieproporcjonalna do samej sytuacji – np. zrówna mnie z ziemią fakt, że nie dostałam awansu w pracy.

Druga różnica to czas trwania – w kryteriach diagnostycznych dotyczących depresji mamy co najmniej dwa tygodnie codziennego występowania objawów (do których, obiecuję, zaraz przejdę). Czyli: jeśli co trzeci dzień mam zjazd nastroju, nic mi się nie chce, płaczę i ledwie wykonuję podstawowe obowiązki, ale poza tymi dniami mam energię, chęci, motywację i robię fajne rzeczy – nie będziemy mówić o depresji, pewnie poszukamy innych przyczyn takiego stanu rzeczy.

To co równie istotne: te co najmniej dwa tygodnie ciągłych objawów muszą być czymś odmiennym w stosunku do wcześniejszego funkcjonowania – czyli widzimy znaczącą zmianę w zachowaniu danej osoby.

Jakie są typowe objawy depresji?

Najczęściej wskazuje się objawy z czterech grup: zaburzenia emocji, motywacji, poznawcze oraz objawy fizyczne.

Zaburzenia emocji to wszystko związane z nadmiernym i nieadekwatnym do okoliczności przeżywaniem smutku, poczucia winy i anhedonii, ale też często lęku/niepokoju czy wzmożonej drażliwości.

Zaburzenia motywacji dotyczą trudności z inicjowaniem czynności, wycofywania się z rozmaitych aktywności (również tych sprawiających wcześniej frajdę) oraz problemów z podejmowaniem decyzji aż do skrajnego nasilenia w postaci abulii czyli „paraliżu woli”.

Jeśli chodzi o zaburzenia z zakresu poznawczego to te dotyczące myślenia: negatywny obraz siebie, niska samoocena, czarne wizje przyszłości, poczucie beznadziei, częste samooskarżenia, a także nasilone problemy z koncentracją uwagi.

I ostatnia grupa, czyli objawy fizyczne. Zwykle to pogorszenie lub utrata apetytu, zaburzenia snu (najczęściej bezsenność), różne problemy bólowe oraz znaczący spadek libido.

Dalsza część artykułu – kliknij strzałkę w prawo.