Klechdy gorlickie - cz. 1 "Szczęście burmistrza" [AUDIO]

Klechdy gorlickie, czyli lokalne legendy prawie zostały zapomniane. Na początku lat 90-tych zebrał je i spisał Władysław Boczoń. Wówczas to nawet gorliccy uczniowie mogli je poznać na szkolnych lekcjach. Dziś postanowiliśmy przypomnieć te opowiadania i ocalić od zapomnienia niezwykłe gorlickie legendy. Zapraszamy na pierwszą część z cyklu - legendę o burmistrzu i dukatach z Zamczyska.

_{Legendę o dukatach i burmistrzu możesz również posłuchać w wersji audio:}

"Kiedy mnie wreszcie zabrali zaopatrzeniowcy do "Nysy" na daleką trasę prowadziliśmy w drodze długie rozhowory, aby zabić czas i nudę.

Opowiadała pani Lusia, że często, kiedy ją przełożeni podenerwowali swoją tępotą i brakiem wyobraźni - wybierała się na podmiejskie spacery, aby odetchnąć wolnością i niestęchłą atmosferą. Najczęściej w rejon Łysej Góry i Zamczyska, skąd można oglądać piękną i rozległą panoramę gór, miasta i okolicy.

Szczególnie romantycznie jest na wzgórzach w czasie księżycowych nocy, kiedy na niebie błyszczą gwiazdy, a na ziemi tysiące światełek w ludzkich sadybach.

Jak mówiła pani Lusia, może nie warto byłoby wspominać te nocne wędrówki, gdyby nie wydarzenie, jakiego była świadkiem. Kilkanaście lat temu, niedługo przed Nocą Świętojańską przyuważyła w rejonie Zamczyska [dzisiejsza Gorlicka Golgota - dop. red.] kręcącą się po zboczu tajemniczą postać ubraną dokładnie tak, jak Sherlock Holmes. Postać niska, w cyklistówce naciągniętej na czoło, ciemnych okularach, w marynarce w kratkę i spodniach pumpach.

Tajemniczy osobnik wyraźnie za czymś węszył i niuchał. Specjalnie schowana za krzakiem obserwowała go długo - odchodził późno w kierunku ulicy Zamkowej i znikał dopiero koło domostwa pana burmistrza. Takie nocne szperanie i obserwacja trwały do Nocy Świętojańskiej.

W ten dzień dziwny Sherlock Holmes czyhał już od wieczora na zboczu zamczyska. Koło jedenastej w noocy ruszył pod górę po stoku, zatrzymując się blisko szczytu. Tam coś mruczał, mamrotał, wypowiadał jakby zaklęcia, gestykulował i kłaniał się górze.

Przed samą północą stał się dziw. Góra pod szczytem otwarła się i wyjechało z niej koryto. Bił z niego blask i światło. Gdy się pani Lusia wpatrzyła dobrze, stwierdziła, że to złote dukaty z wizerunkiem cesarzowej Teresy tak błyszczą z koryta.

"Sherlock Holmes" wyciągnął worek czy plecak i szybko załadował do niego pełno błyszczących dukatów. Pracował jak maszyna. Po chwili góra się zamknęła, koryto znikło. Wtedy "Sherlock" usiadł zmęczony by odpocząć. Kiedy zdjął cyklistówkę i od jego głowy odbiło się światło księżyca, pani Lusia z miejsca poznała: to był sam burmistrz!

Ale i on jakby się zaniepokoił, względnie wyczuł, że jest obserwowany - pochwycił plecak czy worek i skulony pod ciężarem pognał do swego domostwa.

Pani Lusia nie była w końcu pewna, czy jej się to nie przywidziało, czy też to było - bo czy tak łatwo uwierzyć w zagarnięcie tak wielkiego skarbu?

Kiedy jednak burmistrz w kilka lat zabudował całą ulicę Zamkową swoimi willami - stało się jasne, że zabrał w Noc Świętojańską wietrzone przez duchy Zamczyska dukaty.

Inni mieszkańcy tej dzielnicy znający stare podanie o skarbach w Zamczysku, ale nie znający zaklęcia twierdzą, że koryto w Noc Świętojańską jeszcze na moment się ukazuje, ale już tylko na jego dnie błyszczy odrobina dukatów. To dowód, że burmistrz zna zaklęcia i wybrał skarby z koryta.

Mają ludzie trochę pretensji, że jako burmistrz nie odstąpił iastu tych skarbów i nie urządził go lepiej.

Pani Lusia nie może przeżałować, że nie podbiegła wtedy i nie pochwyciła ze trzy "Tereski". A tak musiała się nadal męczyć i w trudzie harować na cwój chleb powszedni."

Władysław Boczoń. Klechdy gorlickie. Gorlice 1990.

^{Wszelkie prawa zastrzeżone.}